เล่าสู่กันฟัง

ตอนนี้กำลังคุยกับเด็กหนุ่มเลยคะ คุยได้6เดือนแล้วตอนแรกไม่คิดอะไรแต่เพิ่งจะมาตกลงคบกันเมื่อ1เดือนที่แล้วแต่อยากจะบอกว่านางเด็กกว่าเรามากเลยนะคะ ห่างกัน 12 ปี เรา32 นาง20 เรามีลูกติด 1คน แต่นางกำลังเรียนอีก 2ปีถึงจะจบวิทยาลัย ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไรคิดว่าคุยแล้วสบายใจเลยคุยกันไปเรื่อยๆ เวลานางคุยนางให้เกียติเรามาก ไม่เหมือนที่เคยคุยกับคนอินเดียที่ผ่านมาไม่ให้เกียติแถมยังจะขอดูนมดูของลับอีกต่างหาก แต่ไม่เคยเปิดให้ดุนะคะถ้ามาแบบนี้เราเลิกคุยทันที เราก็บอกนางว่าเฮ้เราอ่านในพันทิปมาว่าคนอิินเดียจะแต่งงานกับคนที่พ่อแม่เลือกให้ และส่วนใหญ่ครอบครัวอินเดียไม่ยอมรับผู้หญิงที่แต่งงานและมีลูกมาก่อนด้วย นางบอกว่าไม่เป็นไรนางรับได้และนางมีวิธีพูดให้พ่อแม่ของนางรับได้เช่นกัน นางบอกว่าพ่อแม่นางรักนางมาก เค้าขอแค่ให้นางเรียนให้จบก็พอ อย่างอื่นนางบอกว่านางมีวิธีทำให้พ่อแม่ยอมรับเรา แต่เราก็ไม่ได้หวังว่าเค้าจะรับหรือไม่รับนะ เราคิดว่าโอเคคุยแล้วสบายใจก็คุยไปให้เวลาเป็นตัวพิสูจความจริงใจและจริงจังก็พอ ยังมีอีกนางบอกว่าขอเวลาแค่นางเรียนจบใน2ปี นางจะมารับเราและลูกชายไปอยู่ด้วยและจะรับผิดชอบเรากับลูกชายของเรา นางบอกนางเรียนดีวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงเมื่อนางจบนางจะเข้าทำงานที่ดีและได้เงินเดือนมากพอที่จะดูแลเราและลูกชายได้ แต่นางไม่ได้ปากหวานมากมายอะไร ก็มีโรแมนติกบ้างเรายังไม่เคยเจอกันแบบตัวเป็นๆ แต่ส่งรูปให้กันทุกวันและมีวีดีโอคอลบ้าง แต่นางก็เสมอต้นเสมอปลายตลอดตั้งแต่ที่คุยกันมา

ที่เรามาเล่าให้ฟังคือเราแค่ยากแบ่งปันความสุขกับการคุยกับหนุ่มอินเดียให้ฟัง แต่อนาคตเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขอแค่วันนี้มีความสุขก็พอ ที่เราคิดแบบนี้เพราะเรามีงานที่ดีทำมีครอบครัวที่รักเรา จริงๆถ้าอนาคตเราไม่ได้อยู่ด้วยกันเราก็ไม่เสียใจนะ เพราะอย่างน้อยเราก็ผ่านช่วงเวลาดีๆมาบ้าง เราอายุ32แล้วไงเราเคยผ่านการแต่งงานมาแล้วเราไม่ได้หวังว่าจะแต่งอีกรอบ แต่พอมาได้คุยกับคนที่โอเคก็ถือว่าดีแล้ว สุดท้ายนี้ถ้าใครมีคำแนะนำดีๆแนะนำบ้างนะคะ  (แต่ถ้าอนาคตสมหวังก็ยิ่งดี)