ใครว่าเป็นเมียฝรั่งเเล้วสบาย?

ใครที่บอกว่า ได้เเเต่งสามีฝรั่ง เเล้วสบายนั้น เราขอเถียงหัวชนฝา

คงจะมีไม่ถึงร้อยหรอกมั่ง ที่ไม่ต้องมานั่งทำมาหากินช่วยสามี
 อย่างดีเเค่ 100 ต่อ 2คนได้ ชีวิตการเป็นเมียฝรั่งมั่งค่า สมัยก่อนมีค่า
เเต่สมัยนี้ไม่เป็นเเบบนั้นเเล้ว หญิงไทยเเต่งฝรั่งเพราะเห็นเเก่เงิน
เเก่ทองที่ฝรั่งโปรยให้ เเค่เศษเงินของเขา บางคนเเต่งเพราะต้องการอวด
เเล้วมานั่งมีปัญหา หย่าร้างกันทีหลัง.

รักคืออะไร ?เงินงั้นหรือ ?ตั้งเเต่มาอยู่ที่นี้ ประเทษโปเเลนด์ มาเริ่มต้นกับสามีจาก ศูนย์จริงๆ ทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อให้ได้เงินเเต่ละบาท จนสามารถสร้างรังอยู่อาศัย เเต่ก็ด้วยเเหล่ะลำพังเเค่เงินของตัวเอง คงต้องอดออมอย่างน้อย 10ปีหรือไม่ก็มากกว่านั้นถึงจะสร้างรังได้ กู้หนี้เเบงค์มาสร้างรังที่เเสนจะอบอุ่นไปด้วยความรัก เเละ  โชคดีที่สามีเป็นพ่อพระ อดทนขยันขันเเข็ง ไม่บ่นไม่ว่า เหนื่อยก้พัก .
 
ขอระบายหน่อยเถอะค่ะ ไม่ไหวเเล้วจริงๆๆ ตั้งเเต่เราเเต่งงาน มาอยู่ที่นี้เกือบ 10ปี
เราไม่เคยเห็นเเม่สามีท่าน ทำอะไรที่หนักหนาเลย เเม้กระทั่งทำกับข้าว เมื่อก่อนทำมั้งเป็นบางวันในเเต่ล่ะเดือนท่านจะทำเเค่ 3-4 วันต่อเดือน ตอนที่พ่อสามียังมีชีวิตอยู่(เมื่อ 5 ปีก่อน)ท่านจะทำกับข้าวหลังจากกลับมาจากขายผลไม้ เเม่สามีจะนั่งรอกินอยางเดียว
ถ้าวันศุกร์น่ะเหรอท่านจะนอนรอก็ว่าได้ เพราะทุกๆวันศุกร์จะกินปลา ท่านทำปลาไม่เป็นอะไรจะขนาดนั้น เป็นเเม่บ้านได้ไงตั้ง 40 ก่วาปี.

ตั้งเเต่เราย้ายออกมาอยู่ที่บ้านหลังใหม่ ท่านยิ่งขี้เกียจเข้าไปใหญ่ มีด้วยเหรอกินอิ่มเเล้วจานชามจะยกไปล้างน่ะ ไม่มีหรอกคุณเอ๋ย ทิ้งมันไว้อย่างงั้นเเหล่ะ ปีนบรรไดขึ้นเตียงนอนยันเย็นโน่่นเเหล่ะ ดูทีวีทั้งวัน ทั้งๆที่เครื่องใช้ในบ้าน เราทุกอย่างใช้เเค่นิ้วจิ้มๆๆ ไอ้เราหรือทำงานหามรุ่งหาม ค่ำสองคนผัวเมีย วันๆต้องเเหกตาตื่นตั้งเเต่ 6 โมงเช้าทุกวัน ออกไปทำงาน ค้าขายหาเงินมาจุนเจื้อครอบครัว บางวันเราเองเเทบไม่มีเเรงจะยืน เพราะงานชาวไร่ที่เเสนจะหนักทุกวัน เเบกๆหามๆเเต่ต้องมายืนหน้าเตาทำกับข้าว  บางวันทั้งท้อทั้งหน่าย อยากจะทิ้งๆทุกคนหนีกลับไทยซะให้สิ้นเรื่องสบายใจมากกว่า ไม่อยากจะให้มาอาศัยอยู่กันเราเลย

ในเเต่ล่ะวันเราจะได้ยินเเต่คำว่าปวดหัว ปวดขา ปวดเหมือ่ย (โธ๋ ไปทำอะไรมาหรอค่ะ เเค่นอนๆๆตั้งเเต่เช้ายันเย็นทุกวัน มันปวดมากเหรอ )
เเต่ถ้าวันไหนท่านจะออกไปเที่ยว หรือเข้าเมืองท่านจะรื่นเริง เต้นเเรงเต้นกาไม่มี คำว่าปวดเมื่อยให้ได้ยินเลย้ ให้ตายสิ

ท่านเเม่สามีเเกขี้เกียจเเม้กระทั่งทำอาหาร ล้างจาน กินเสร็จขึ้นเตียงนอน ถ้าวันไหนท่านทำความสะอาดบ้านหรือซักผ้า(เครื่องซักผ้าใช้นิ้วจิ้มๆ)ท่านจะบ่นๆๆๆๆๆๆ
บางครั้งเราทนไม่ไหวเราก็จะว่า หล่อนก็จะร้องให้เหมือนเด็กๆโธ๋เอ้ย
เเล้วมาอาศัยกับเราทำไหมว้า รวยมิใช่เหรอ มีบ้านมีอพาเมน?์ตั้ง 2 หลังก็ไปอยู่สิปล่อยร้างไว้ทำใหม ทีสาีมีเราขอยืมเงินมาซ่อมเเซมบ้าน หล่อนยังไม่ให้ยืมสักบาท
ถ้าเป็นพ่อเราเเม่เรามีหรือ ท่านคงกรีดเลือดช่วยลูกเเล้ว

ไม่เเปลกใจเลยว่าทำไหม ฝรั่งถึงหลงหญิงเอเซียกันเหลือเกิน

เเม่จ๋าหนูรักเเม่มากมายรักที่สุดในโลก ไม่มีใครมาเเทนเเม่ที่เเท้ๆจริงเราได้เลย




Edited by Nvieng - 11 Sep 2011 at 00:31

เจอแม่ย่าแบบนี้ก็ไม่ไหวค่ะ (ย่านได้เอาหวดเข่าตั้งหลังหยู้) ปกติคนไทยเราจะถือว่าแม่สามีก็คือแม่เรา เคารพบูชา  แต่แบบนี้ไม่ไหว แล้วสามีคุณ Nveing รู้มั้ยค่ะ เค้าควรจะรู้นะไม่ได้ฟ้องแต่ควรเล่าให้สามีฟัง

ว่าแต่แม่ย่าอายุเท่าไหร่แล้วค่ะ ถ้าอายุมากแล้วก็ปล่อยๆแกบ่นเถอะค่ะ 

ของเพ็ญแม่ย่า 72 ปี แกยังไปทำงานที่บ้านพักคนชราอยู่เลย แกบอกว่าทำงานแล้วสนุกได้คุยกับเพื่อนๆแถมได้ตังค์อีก และแกทำงานบ้านเองทุกอย่าง(อยู่สองคนตายาย) เวลาเข้าครัวใครอย่าได้มายุ่งนั่งรอกินอย่างเดียว เพราะถ้าคนช่วยเดี๋ยวสูตรเพื้ยนไม่อร่อย ลูกหลานสะใภ้รอยกตั้งโต๊ะและเก็บตอนกินเสร็จเท่านั้น

เอาใจช่วยค่ะ ทั้งขี้เหนียว ทั้งขี้บ่น...เฮ้อ เหนื่อยใจแทนค่ะ

 

 

 

ขอให้อดทนค่ะ   อันนี้แม่ย่า ต่างประเทศ  เคยเจอของกรณีพี่สาว  แต่แม่ย่าเป็นคนไทยค่ะ  ยิ่งกว่าละครน้ำเน่า  แกอยากให้ลูกชายแต่งกับคนรวย  แต่ลูกชายมารักพี่สาวเรา  ที่นี้ อยู่ไปสร้างบ้านด้วยกัน  แต่ที่ดินเป็นของสามี ( มรดกแม่)  พอสามีตายค่ะ  มีการบอก  จะอยู่บ้านหลังนี้ก็ได้  เพราะสร้างกับสามี  แต่ห้ามเหยียบบนที่ดินแก   อ้าว  เวร  จะอยู่ไงวะ  บ้านมันสร้างบนที่ดินนี่  แกเลยต้องย้ายออกค่ะ  ตอนนี้มีความสุขดีแต่พอเพียง 

Originally posted by indiana มาอ่านแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้   เอาใจช่วยนะคะพี่  อดทนๆๆๆ สู้ๆค่ะ

ค่ะสู้ทุกวันค่ะ เเกคงจะอยู่กับเราไม่นานเเน่นอนค่ะ เพราะอายุเริ่ม จ้ะ76 เเล้ว คิดว่าทำบุญกันเถอะค่ะ

แปลกนะ ปกติคนแก่ฝรั่งจะไม่เป็นแบบนี้อ่ะ ยังไงก็เอาใจช่วยเวียงนะคะ สู้ๆค่ะ

 

พี่เพ็ญ คิดถึงจังพี่หายไปไหน ค่ะ กลับมาออสโลยังค้า

อ้าว คุณพี่ ไปอยู่ที่นั้นตั้งเเต่เมื่อไหร่หรือค่ะ เนี้ย คิดถึงพี่มากค่ะ 

ขอบคุณ สำหรับกำลังใจค่ะ คุณนีนี่ พยามทำใจค่ะเเต่บางทีท้อมากจนไม่อยากทำอะไรเเล้วค่ะ

คุณเวียงอยู่ประเทศอะไรคะ

สวัสดีค่ะ
สาวๆทุกท่านห่างหายจากเพสนี้ไปนาน ไม่ได้หายไปไหนรหอกค่ะ ทงำงานหามรุ่งหามค่ำเช่นเคย ปีๆวันๆหมดไปไวไม่ยากมานั่งคิดนั่งเศร้าบ่นให้ปวดสมอง หน่ายเเต่ทำไงได้ ท้องเราต้องอิ่ม ลูกก็ด้วย
อายุมากขึ้นทุกวัน ไม่รู้จะทำไหวไปถึงเมือ่ไร ว่างๆเเวะมาทักทายกันบ้างน่ะค่ะ

สู้ๆนะพี่ หนูเป็นกำลังใจให้ หนูรู้ว่าพี่ลำบาก แต่ก็อนทนไว้นะพี่ ไม่มีใครสบายมาตั้งแค่เกิด,,
ส่วนแม่ยายก็ปล่อยไปตามเวรตามกรรม แต่หนูว่าพี่น่าจะบอกให้แฟนพี่รู้ เผื่อวันไหนพี่ปรี๊ดแตกขึ้นมาเค้าจะได้เข้าใจ ^^
สำหรับอนาคตหนู..หนูว่าต้อชลำบากแน่ๆ แต่ช่างมันเหอะ วันนี้มีความสุขก็เป็นพอ (;